Director's Cut

 

 

 

 

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την Ελένη. Μοιάζει με καλοκαιρινή καταιγίδα - απρόβλεπτη, αδάμαστη, επικίνδυνη και επιθυμητή. Το μυαλό της είναι ένα αστείρευτο ταμπλό βιβάντ από σκέψεις, μουσικές, χρώματα και ιστορίες, ένας αέναο χορός ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έχει το θάρρος και την υπομονή να κάνει αυτές τις σκέψεις πραγματικότητα, ότι δεν φοβάται ούτε την σκληρή δουλειά ούτε τα ατελείωτα ξενύχτια, προκειμένου το τελικό αποτέλεσμα να μην είναι οτιδήποτε λιγότερο από τέλειο. Αυτός είναι ένας από τους τομείς όπου πάντα την θαύμαζα, και πάντα ευχόμουν να ήμουν σαν αυτή.
-Γιάννης Μιχαλόπουλος

 

Χαρακτηριστικά επιλέγει να σκηνοθετήσει σκοτεινά, πληθωρικά, θέλει
να συνδυάζει τέχνες και τεχνικές και να προκαλεί τις παραδεδεγμένες
καλλιτεχνικές και ηθικές αξίες. Πολλές φορές η Ελένη θυμίζει αρχαιολόγο.
Σκαλίζει τον εαυτό της και ανακαλύπτει ευρήματα . μικρά και μεγάλα,
θραύσματα και ολόκληρα, καθημερινά και περίτεχνα, σημαντικά και
... ασήμαντα και μέσα από αυτά, όπως οι αρχαιολόγοι προσπαθούν να
ανασυνθέσουν μια εικόνα του παρελθόντος, έτσι κι εκείνη ανασυνθέτει κάθε
φορά μία εικόνα του εαυτού της. Και κατόπιν τα ευρήματα αυτά γίνονται
εκθέματα προς ελεύθερη κρίση όλων, πράγμα που όχι μόνο δεν τη φοβίζει
αλλά απεναντίας βοηθά την πλήρωσή της. Φυσικά, όπως κάθε αρχαιολόγος
έχει μία αγαπημένη περίοδο που μελετά και αναπλάθει στο μυαλό του, έτσι και
η Ελένη αγαπάει αλλά και ζει πιο άνετα κι ελεύθερα κάνοντας πράξη τα
εφηβικά της όνειρα. Έτσι όταν τα ζωντανά πάθη, οι παρορμήσεις και ο
ενθουσιασμός της ωραίας έφηβης αθροίζονται με την οργάνωση και τις
ηγετικές ικανότητες της έμπειρης επαγγελματία και ύστερα
πολλαπλασιάζονται με την σταθερή φιλία τότε η λύση της εξίσωσης είναι
Ελένη Γεωργακοπούλου.

Χρήστος Μηλούλης

 

Η Ελένη Γεωργακοπούλου είναι σκηνοθέτης και αυτό δεν είναι μια απλή ετικέτα.
Είναι πιο πολύ σκηνοθέτης παρά οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα που θα μπορούσες να την χαρακτηρίσεις. Ακόμα και από την ανθρώπινη ιδιότητα.
Αν παρακολουθήσεις την δουλειά της τουλάχιστον 15 χρόνια όπως εγώ, θα το καταλάβεις.
Τα πάντα γύρω της συμβάλουν για να κάνει το επόμενο δημιούργημα της. Μια εικόνα, ένα όνειρο (πολύ συχνό... φαινόμενο για εκείνη) μια ατάκα ενός φίλου. Είναι μια σκηνοθετική μηχανή που κατασκευάζει συνεχώς ιδέες και παρόλα την έκπληξη των γύρων όσες δύσκολες και να είναι τις υλοποιεί.
Ξεκίνησε να κάνει θεατρικά από εφτά ετών. Μάζευε τα παιδάκια της γειτονιάς της και σκηνοθετούσε κλασικά παραμύθια. Έφτιαχνε κοστούμια και σκηνικά και απαιτούσε να έρθει όλη η γειτονιά να τα δει πληρώνοντας και εισιτήριο.(!)
Αυτό μεταβιβάστηκε στην θεατρική ομάδα του σχολείου και συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της μαθησιακής περιόδου. Αξίζει να αναφέρω ότι μετά την πρώτη προσπάθεια να κάνει σχολική γιορτή, οι καθηγητές της, της έδωσαν τον απόλυτο έλεγχο και οργάνωσε όλες τις σχολικές καλλιτεχνικές δραστηριότητες σαν να ήταν μια συνάδελφος καθηγήτρια.
Περίμενε υπομονετικά να τελειώσει το Λύκειο για να μπορέσει να μπει στην σχολή Σταυράκου για να σπουδάσει σκηνοθεσία. Επειδή προερχόταν από μια οικογένεια που δεν είχε την πολυτέλεια των ιδιωτικών σπουδών πήρε τρία χρόνια συνεχόμενη υποτροφία (!)
Εκεί ασχολήθηκε μονό με τον κινηματογράφο αφήνοντας το θέατρο λίγο πιο πίσω.
Γιατί αυτό είναι. Κινηματογραφιστής. Ακόμα και αν δεις ένα της θεατρικό σε αυτό το συμπέρασμα θα καταλήξεις.
Τα έργα της είναι σκοτεινά γεμάτα τρόμους μυστήριο και σεξουαλική ένταση. Δεν ασχολείται με τίποτα συνηθισμένο αλλά το κάνει με έναν τέτοιο τρόπο που είναι σαν να είναι ο πιο φυσικός τρόπος να εκφραστεί, Πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος που δάσκαλοι με μεγάλη εμπειρία αγκαλιάζανε τα έργα της με τόση αγάπη ακόμα και αν ήταν πολύ διαφορετικά από την «κλασική κουλτούρα» της σχολής.
Η Ελένη δεν υπήρχε περίπτωση να λάβει μέρος σε κάποιον διαγωνισμό και να μην φύγει από εκεί με κάποια διάκριση. Τα έργα της πάντα θα τα πρόσεχαν είτε το κοινό είτε η κριτική επιτροπή .
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα έγινε στην Δράμα. Το έργο της ήταν εκτός διαγωνιστικού, η προβολή έγινε σε μια απογευματινή ώρα οπότε για τους θεατές ήταν και σχετικά αδιάφορο.. Έτσι νομίζαμε. Την επόμενη μέρα μας ειδοποίησε η γραμματεία αν έχουμε μαζί μας κόπιες για την ταινία γιατί έχει ουρά ατόμων που θέλουν να την δουν στα ειδικά διαμορφωμένα δωμάτια που παρακολουθούσες τις ταινίες που έχασες. Στο ρεσεψιόν του ξενοδοχείου αφήναν μηνύματα για να την συναντήσουν άλλοι σκηνοθέτες , διευθυντές φωτογραφίες και άλλες ειδικότητες. Μέχρι την δεύτερη μέρα το βράδυ σε όποιο χώρο του φεστιβάλ η Ελένη πήγαινε όλοι την γνώριζαν και την χαιρετούσαν. Το έργο της φυσικά ταξίδεψε στα κρατικά βραβεία Θεσσαλονίκης όπου Βραβεύτηκε και ήταν η δεύτερη νεότερη σκηνοθέτης στο παγκόσμιο διαγωνιστικό και πρώτη στο Ελληνικό.
Μέχρι και το 2004 ήταν πολύ ενεργή στο κινηματογραφικό στερέωμα και σαν σκηνοθέτης και σαν διευθυντής παραγωγής. Το 2005 κάνει ένα διάλλειμα σαν μια επιβράδυνση στο τόσο γρήγορο ταξίδι της που μάλλον το χρειαζόταν για να ξεκουραστεί ο σκηνοθετικός της χείμαρρος.
Το 2008 μας εκπλήξει με ένα καταπληκτικό θεατρικό που θα μπορούσε με ευκολία με τις κατάλληλες προδιαγραφές να είναι μια παράσταση του Μπρόντγουει και τότε συνειδητοποιώ ότι ποτέ δεν θα την χωρέσει η Ελλάδα και αναρωτιέμαι ακόμα πως η τύχη δεν την έχει οδηγήσει στο εξωτερικό.
Όταν πήγα να δω την τελευταία της παράσταση δεν περίμενα πολλά. Μου τα είχε λιγάκι περιγράψει «μαύρα» .. Φοιτητική ομάδα , δυσκολίες στο budget , λίγος χρόνος ..
Η ανάσα μου κόπηκε. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχε πάρει ένα τσούρμο φοιτητές και τους είχε μεταμορφώσει σε επαγγελματίες. Η παράσταση ήταν καλύτερη από οποιαδήποτε παράσταση είχα παρακολουθήσει φέτος και με λίγες μικρές αλλαγές στα πράγματα που έμαθα μετά ότι περιορίστηκε λόγω «πανεπιστημιακού ταμπού» θα ήταν άριστη..
Τώρα ασχολείται με video clip και χαμένα κομμάτια από puzzle , πολύ όμορφες φωτογραφίσεις , ετοιμάζει την διασκευή του περσινού έργου και πολλά αλλά, που ξέρω μετά βεβαιότητας ότι θα τα καταφέρει όλα και θα τα καταφέρει πολύ καλά.
Αξίζει να αναφέρω, όπως συχνά μου λέει αστειευόμενη με το καινούργιο σλόγκαν της ομάδας της “what would eleni georgakopoulou be without fygokedros?” και φυσικά εννοεί όλα αυτά τα παιδιά, τους αγαπημένους φίλους και συνεργάτες, που την συνοδεύουν στο ταξίδι της δημιουργίας.
Η Ελένη Γεωργακοπούλου είναι μια σκηνοθετική ευφυΐα και ένας ασυνήθιστος δημιουργός και το λέω ξέροντας ποσό βαρύ είναι το τίμημα για εκείνη...
Ανυπομονώ για την καινούργια της δουλεία και πιστεύω ότι στα επόμενα χρόνια θα έρθει σίγουρα ακόμα μεγαλύτερη αναγνώριση.

Ευα Πυρπασοπούλου
Κειμενογράφος
Λονδίνο 28/10/2012

Φωτογραφίες : Κώστας Κάπαρης